Zeg maar goeiendag

Deze week hebben we afscheid moeten nemen van onze trouwe hond: Lucca. 13 jaar lang was ze deel van ons gezin. Ze was een onafscheidelijke ‘compagnon de route’ van het ochtendkrieken tot het slapengaan. Ze zorgde ook vaak voor een spontane babbel met onbekenden die ons wandelpad kruisten. “Praat eens wat vaker tegen vreemden, dat doet u deugd”, raden psychologen iedereen aan. Meer moet dat niet zijn om gelukkig te leven.

In een tijd waarin steeds meer mensen zich dreigen af te zonderen van een vijandige buitenwereld en zich liever terugtrekken in een beschermende ‘cocon’, blijft het meer dan ooit belangrijk om contact te houden met anderen. Sociale media bieden daartoe soelaas, maar nog veel belangrijker zijn échte, fysieke contacten met mensen, zo leert de sociale psychologie ons al langer. Goede relaties vergroten de kans op een lang en gelukkig leven. 
 
Zo las ik afgelopen week in de krant De Morgen een lang interview met de psycholoog Marc Schulz, die samen met zijn collega psychiater Robert Waldinger, een boek heeft geschreven over “Het goede leven”. Zij breken op basis van wetenschappelijk onderzoek een lans voor goede, warme relaties die onontbeerlijk zijn voor een goed leven. Zij wijzen de lezer er ook op dat het belangrijk is om actief te investeren in sociale relaties, als een vorm van sociale fitheid. En dat hoeft heus niet zo moeilijk te zijn, of ver te zoeken. Meer tegen vreemden praten is een goed idee. Een toevallige ontmoeting, op stap met je hond bijvoorbeeld, op het perron van een station, of op zaterdagochtend bij de bakker of beenhouwer kunnen ons een gevoel van menselijkheid en verbondenheid bezorgen. Van er niet alleen voor te staan in de wereld. “Dat gevoel is krachtiger dan veel mensen vermoeden”, zo luidt het. Ik  wil het graag onderschrijven. 
 
Voor sommigen betekent dat ook zich engageren in een vereniging om van de kleine of grote wereld een betere plek voor iedereen te maken. Ik sprak vorige week nog met een vriend van vele jaren die na een succesvolle carrière in het bedrijfsleven, met pensioen intussen, een nieuwe roeping heeft gevonden in het vrijwilligerswerk. “Aider les autres, c’est réussir ma vie”, klinkt dat mooi in de Franse taal. Een goede wisselwerking tussen eigen belang en collectief belang, en daar is niets fout mee. Het valt alleen maar aan te moedigen. 
 
Het doet me ook veel plezier dat het boek “Kom op!” van mijn ex-collega en goede vriend Marc Michils zopas werd verkozen tot het beste marketingboek van het jaar. Ook Marc haalt de grootste voldoening uit het aansturen van duizenden vrijwilligers in heel Vlaanderen als  hoofd van Kom op tegen kanker. In zijn boek - hier vorig jaar al besproken en sterk aangeraden - steekt hij een hart onder de riem voor iedereen die gelooft in de kracht van solidariteit, en een dam wil opwerpen tegen verzuring en vijandigheid in onze samenleving.
 
Ook in mijn dagdagelijkse professionele activiteit in de marketing- en communicatiewereld ontmoet ik vele mensen die zich niet louter laten drijven door commerciële doelstellingen, of strijd om een groter marktaandeel, maar die ook een missie hebben om met merken te bouwen aan een duurzamer, diverser en inclusiever toekomst. Soms dwingt hen dat tot het sluiten van compromissen met zichzelf, of om professionele én persoonlijke keuzes te maken. Ik kan daar alleen maar heel veel respect voor hebben.