Wout Van Aert zorgt voor trendbreuk

Vorige week liet kopman Wout Van Aert  de zege in de klassieker van Gent naar Wevelgem,  na een marathonvlucht van ruim 50 km samen, aan zijn ploegmaat Christophe Laporte. Het establishment in het wielrennen reageerde na afloop met ongeloof, verbijstering en zelfs onverholen kritiek. Een zege schenk je niet weg, zo klonk het. Voor mij was het daarentegen een ultiem gebaar van generositeit, team spirit en waarom niet: vriendschap. Zelfs een trendbreuk, ook buiten het wielrennen relevant.  We are Wout.

​In ploegsporten winnen spelers samen, of verliezen samen. Overwinningen zijn collectief, nederlagen evenzeer. Het wielrennen is op dat vlak een buitenbeentje. Alhoewel alle renners de kleuren dragen van een team blijkt het in praktijk om een zeer individualistische sport te gaan, waarbij er maar één winnaar op het podium kan staan. Hier geldt het adagio: you don’t win silver, you lose gold. Het heeft in het verre en nabije verleden gezorgd voor heroïsche prestaties, vaak op het randje van het bovenmenselijke, niet zelden versterkt door stimulerende middelen en doping. Je houdt van het wielrennen, of je verafschuwt de sport. Er is zelden een middenweg. 
 
Dat bleek ook uit de zeer negatieve reacties van het wielerestablishment op het gebaar van Wout Van Aert, onmiddellijk na aankomst. In vele commentaren van oud-wielrenners, begeleiders en zelfs organisatoren klonk ontgoocheling,  onbegrip en zelfs onverholen kritiek door. Velen zouden het zelf nooit gedaan hebben, zoals Johan Musseeuw bijvoorbeeld. Een zege in het wielrennen wordt nooit uit handen gegeven. Het leek wel een rode lijn die Van Aert ongevraagd had overschreden. Hier en daar werd de beslissing van Van Aert om de zege uit handen te geven zelfs gelijkgesteld met onsportief gedrag. The winner takes it all, nietwaar.
 
Een enkeling prees Van Aert voor zoveel generositeit en team spirit. Voor gewezen kampioen Fabian Cancellara toonde Van Aert vooral menselijkheid. Het maakt hem alleen maar groter als kampioen, vertelde hij aan Het Laatste Nieuws.  “Voor mij draait kampioen zijn niet alleen om koersen winnen. Het is ook de manier waarop je wint, je persoonlijkheid, de menselijke kant. Al deze dingen maken je een kampioen. En als je iemand anders omhoog wil tillen, ben je extra speciaal.”
 
Volgens de Italiaanse sportkrant Gazzetta dello Sport schuilt in het gulle gebaar van de Belgische kampioen zelfs een heuse trendbreuk die symbool staat voor het moderne wielrennen. “De puristen zullen hun neus ophalen”, zo luidde het commentaar, “want een ongeschreven wet in het wielrennen schrijft voor dat de sterkste moet winnen.” 
 
Laat dat nu net zijn waar Van Aert lak aan heeft. “Ik moet juist niets”, had hij zich eerder dit seizoen al laten ontvallen. “Dit voelt aan als een overwinning voor ons beiden”, repliceerde Van Aert zelf, ook al reed Laporte dan enkele centimers sneller over de eindmeet. Het was ook een dankgebaar voor de inspanningen die zijn ploegmaat vorig jaar in de Tour had geleverd om Van Aert de groene trui te helpen winnen.
 
Het gebaar van Van Aert staat ook ver buiten het wielrennen symbool voor een wereld waarin sterke individuen en grote persoonlijkheden zichzelf kunnen overstijgen, en overtreffen, door samen te werken voor een gemeenschappelijk doel. Het is een wereld waarin niet langer het recht van de sterkste primeert, maar waarin we samen vooruit gaan, samen de koers winnen, en niemand achter laten. Het is een lichtpunt in een maatschappelijk klimaat van toenemende verharding en verzuring. Van wij tegen zij. Ook al moeten we daarvoor de toorn en banbliksems van sommigen trotseren, zoals Van Aert vorige week overkwam. Gedeelde vreugde om een overwinning smaakt dubbel zo goed.