Wintertijd

Terwijl ik – zoals wellicht velen - heb kunnen genieten van een weldoende vakantie is de wereld rondom ons jammer genoeg niet blijven stil staan. Waar we aan het begin van dit jaar nog dachten verlost te zijn van het coronavirus en hoopten eindelijk het rijk der vrijheid te kunnen binnenstappen, staat de wereld vandaag meer dan ooit in brand. En dat op een schaal die zonder voorgaande lijkt in de moderne geschiedenis. Een lange winter staat voor de deur.

Toegegeven, crisissen zijn van alle tijden en doen zich geregeld in alle vormen en hoedanigheden voor. Soms van korte, pijnlijke duur, soms hardnekkiger over een langere periode. Vandaag worden we niet alleen geconfronteerd met een oorlog aan de grenzen van Europa. Er is ook de economische en maatschappelijke impact die zich scherper laat voelen dan we een half jaar geleden konden vrezen. Met een op hol geslagen inflatie, een negatieve economische groei (economisten spreken dan ‘stagflatie’), wellicht nakende herstructureringen en ontslagen in sectoren en bedrijven. En daarbovenop een energiecrisis die ons allemaal armer maakt. Bovendien is het coronavirus helemaal de wereld nog niet uit want in China gaan nog steeds miljoenensteden onverbiddelijk op slot. En dan is er wellicht nog het meest ingrijpend, en meest verwoestend: de klimaatcrisis die de hele wereld dit jaar op haar grondvesten doet daveren. Deze crisis is een veelkoppig monster dat knaagt aan het vertrouwen van mensen in de toekomst. Angst en onzekerheid grijpen om zich heen, gekneld tussen paniek en woede. 
 
2022 zou in dat opzicht ook wel een kantelmoment kunnen zijn in de geschiedenis. Het einde van een tijdperk van overvloed en zorgeloosheid, zoals de Franse president het scherp verwoordde. Maar doemdenken brengt ons niet verder. ‘Hope for the best, prepare for the worst’, is al langer mijn mantra om doorheen een crisis te komen. Laat me duidelijk zijn: deze crisis zal morgen niet voorbij zijn, en de impact zal zich nog vele jaren laten gevoelen in vele maatschappelijke domeinen. Premier De Croo had het deze zomer over een crisis die we 5 à 10 jaar zullen voelen. Het zal moed en doorzettingsvermogen vergen van elk van ons om zich doorheen deze crisis te slaan. Eén grote mirakeloplossing bestaat er niet. En we moeten ons vooral behoeden voor onheilsprofeten en rattenvangers die het tegendeel beweren. Hun bedoelingen zijn zelden edel of oprecht. Zo heeft ook het verleden ons geleerd.
 
De weg uit deze crisis zal een cocktail moeten zijn van vele grote en vooral ook kleine maatregelen. Een lange volgehouden inspanning. Geen tussenspurtje, maar een marathon met velehindernissen onderweg. Het zal grote inspanningen en opofferingen vergen waarbij een beroep wordt gedaan op de verantwoordelijkheidszin van elke burger, elke gemeenschap. En dat wereldwijd. Het zal vooral ook een gezamenlijke inzet en inspanning vergen. Want als er één ding is wat de bevolking van Oekraïne ons de voorbije maanden wel heeft geleerd is dat we er samen zullen moeten voor gaan, schouder aan schouder, met vallen en opstaan, en soms ook met achteruitgaan. Maar wel met de vaste wil om samen de andere oever te bereiken. Zonder iemand achter te laten. Elke crisis is meteen ook een kans op een andere en betere wereld.
 
Ik wens het ons allemaal van harte toe.