Mijn paarse hart bloedt

Het D-woord was er deze week uit. En wel bij monde van de openhartige, nieuwbakken Deense trainer van mijn favoriete voetbalploeg, RSC Anderlecht: “Tweede klasse is mogelijk”. Het degradatiespook hangt als een zwaard van Damocles boven het hoofd van de paarswitte ploeg. Maar wat het ook mag worden, er is één zekerheid: spelers, trainers, sponsors, bestuurders, aandeelhouders komen en gaan, maar échte supporters blijven altijd achter hun ploeg staan. In goede en vooral ook in slechte tijden.

Wat maakt dat supporters zo’n emotionele, zelfs passionele, band hebben met een voetbalclub? Vooreerst zijn er natuurlijk de sportieve prestaties van de ploeg. Wie wint, wordt snel een held. Wie verliest, wacht kritiek. In dat opzicht is investeren in een voetbalploeg een bijzonder risicovolle investering. Marc Coucke en Wouter Vandenhaute weten er bij Anderlecht intussen alles van.
 
Maar voetbal is veel meer dan een investering. Het is een vat vol sportieve emoties en bovenal een ultieme sociale beleving. Supporteren doe je niet alleen. Het voetbal kent amper rang of stand (alhoewel vrouwen wel nog steeds ondervertegenwoordigd zijn op vele tribunes). Het is een van de weinige plaatsen in onze samenleving waar mensen van verschillende rang en stand zich nog samen verenigen achter één doel: hun favoriete ploeg. 
 
Een voetbalmerk creëert voor een supporter bovendien ook een identiteit, een persoonlijkheid. Mijn ploeg dat ben ik. Het zorgt voor een uitstraling. Of voor vernedering of leedvermaak wanneer het sportief tegenzit. Of af en toe zelfs welgemeend medeleven.
 
Maar de sterkste band van een supporter met een voetbalclub zit nog veel dieper. Het is een bloedband, die van generatie op generatie wordt doorgegeven. Onderzoek naar Engelse voetbalclubs enkele jaren geleden toonde aan dat de afstamming en de clubliefde van grootvader en vader in vele gevallen bepalend is voor welke ploeg men vandaag supportert. Deze week vertelde een vriend/supporter op sociale media dat hij als kind al met zijn grootvader naar het Astridpark trok om te supporteren voor Paul Van Himst en Robbie Rensenbrink. Die herinneringen koester je voor het leven.
 
Voetbalmerken hebben tenslotte ook een DNA. Voetbal dient een hoger doel, ver voorbij de 90 minuten van een wedstrijd.  FC Barcelona voert alle jaren de slogan “Mes que un club’ in zijn vaandel (“meer dan een club”, in het Catalaans). En dat vat de essentie van een voetbalclub zeer goed samen voor mij: het is een kijk op het leven. Dat DNA is vaak ondoorgrondelijk. De eigenaren van RSCA Anderlecht zijn al meer dan 5 jaar op zoek naar dat DNA, en hebben het nog steeds niet gevonden. Nochtans moet je niet ver zoeken. Voor mij is het DNA kernachtig samengevat in de kleur van de club: paars. De kleur die symbool staat voor sportieve status, majesteitelijk verheven boven alles en iedereen. Of in het ultieme clublied van Lange Jojo voorafgaand aan elke thuiswedstrijd: ‘Anderlecht Champion’. Of in het subtiele logo met de 3 gouden sterren op het truitje van de spelers, verwijzend naar het recordaantal kampioentitels. Het DNA van Anderlecht staat voor winnen, én overwinnen. Gisteren, vandaag misschien wat minder, maar morgen zeker opnieuw. En als het dan zo moet zijn, ook in tweede klasse.