Een lasagne voor Wilmès

Het lijkt wel een paradox: hoe meer onze overheden communiceren over de coronacrisis hoe meer de motivatie van de bevolking daalt. Dat hoeft niet te verwonderen na het débacle van de persconferentie van vorige week. Het is ook nu bevestigd in de zgn motivatiemonitor van de UGent. Het is dus hoogtijd voor een andere communicatie vanuit de overheden, en iedereen op het terrein. Een communicatie met drie lagen die hoop en perspectief biedt. Een lekkere lassagne, zo je wil.

In Nederland heeft het Nationaal Kernteam Crisiscommunicatie (NKC) een handleiding (NKC)  gepubliceerd voor de communicatieaanpak van de coronacrisis, zo meldt Adformatie vandaag. Het communicatieframe verschuift daarin en richt zich minder op de persoonlijke gezondheidsrisico’s van Nederlanders, en meer op een ‘gezonde samenleving’: fysiek, mentaal, maatschappelijk en sociaaleconomisch. De verschuiving gaat van ‘grote schrik’ naar ‘langere tijd omgaan met onzekerheid’. Het wil daarom een frame dat uitgaat van stap voor stap meer ruimte. ‘Die stappen zetten we samen en zijn een verdienste van ons samen’, zo klinkt het nog.
Het doet mij onwillekeurig denken aan de boodschap van de Duitse kanselier Angela Merkel anderhalve week terug: ‘We begeven ons langzaam op dun ijs’. Dat is een metafoor die toegankelijk en begrijpelijk is voor iedereen, die een langzaam perspectief biedt, maar waarbij ook voorzichtigheid geboden blijft. 
Het brengt mij meteen bij een veel gestelde vraag: hoe moeten de Belgische overheden communiceren? Want het débacle van vorige week is niet voor herhaling vatbaar. Er is volgens mij nood aan een driedubbele verhaallijn, met boodschappen die aanvullend zijn, en niet tegengesteld, en die elk op zich hun relevantie hebben naar verschillende doelgroepen en stemmingen, en die bestaat uit:

• Concrete, praktische informatie over wat kan, en niet kan, in elke fase van de herstart en die antwoordt biedt op heel veel dagelijkse bezorgdheden van grote groepen mensen. Deze communicatie moet eenvoudig, klaar en consistent zijn;
• Goede en inspirerende verhalen van hoe mensen, bedrijven en verenigingen zich elke dag opnieuw doorheen deze crisis slaan, soms ook me vallen en opstaan. Hun gedeelde ervaringen kunnen troost bieden, maar ook motivatie om door te gaan;
• Aspirationele communicatie die een hoger doel voor ogen houdt (een ‘purpose’ in marketingtermen), perspectief biedt, mensen verbindt en hoop brengt. Met een duidelijke boodschap: Er is een toekomst na corona.

Alleen een geïntegreerde strategie met gedifferentieerde boodschappen zal erin slagen om de motivatie van de bevolking duurzaam op te krikken. Want ook niet-schaatsers weten dat dun ijs het begin van een stevige basis kan zijn, maar ook opnieuw kan barsten. 

​Wie bezorgt dit recept voor een lekkere meerlagige lasagne aan premier Wilmès?