DNA heeft een gezicht

Soms vertelt één beeld meer dan duizend woorden. Zoals deze foto van een juichende Olivier Deschacht die vandaag in een truitje van Lokeren speelt én vorige donderdag een ereronde liep met een paarswitte sjaal en een staande ovatie kreeg van de supporters van RSCA, zijn ex-club. Als symboolwaarde kon dat tellen. Alleen een buitenstaander die dit niet verstaat. (foto: De Standaard)

Vaak wordt de vraag gesteld wat onder een DNA van een organisatie (bedrijf, organisatie, vereniging) moet verstaan worden. Er is geen gemakkelijk antwoord. Maar deze foto - en de hele match - die eraan vooraf ging, vat het voor mij perfect samen. Het DNA zit diep verankerd in de 'roots' en de cultuur van een organisatie. Je vindt het niet terug in de jaarverslagen of in de balansen van een onderneming. Het DNA verandert ook nooit.

Het maakt wie je bent, en wie je niet bent. Het DNA maakt het verschil met anderen. Het DNA staat voor de identiteit van een organisatie, haar cultuur en waarden. Of voor wie dat liever hoort: de ziel. DNA rijmt ook met bezieling en passie. Is meer emotioneel dan rationeel. Vele - externe - managers krijgen er een punthoofd van. Of in het geval van voetbal ook trainers en nieuwbakken voorzitters en hun staf.

Het DNA wordt doorgegeven van generatie op generatie. Nieuwkomers in een organisatie hebben het daar heel moeilijk mee. Ze voelen zich vaak uitgesloten en miskend, hoe hard ze ook hun best doen om erbij te horen. Een jeugdvriend - en supporter van recentelijk weer zwaar geplaagde -  KV Mechelen vertrouwde me deze week nog toe: 'Ik ben geelrood tot in de dood'. Dat vat het zeer goed samen. 

Wat me opnieuw de bedenking doet maken dat het DNA van een voetbalploeg spelers, trainers, voorzitters, aandeelhouders en sponsors kan overleven. Het DNA van een ploeg sterft met de laatste supporter.